ماده 7 قانون کار می گوید قرارداد کار، قراردادی شفاهی یا کتبی است که به موجب آن کارگر در مقابل دریافت حق العمل، کاری را برای مدت موقت یا غیر موقت برای کارفرما انجام می دهد.
تمام قراردادهای کاری 2 طرف دارند. یک طرف این قرارداد کارفرما و طرف دیگر انجام دهنده کار قرار دارد. در قراردادهای کاری، سمت کارفرما می تواند شخص حقیقی یا حقوقی باشد، اما در طرف انجام دهنده کار که یک کارگر یا کارمند است حتما یک شخص حقیقی یعنی انسان قرار دارد. قرارداد کار یک عقد غیر تشریفاتی محسوب می شود.
در تعریفی که در ماده 7 قانون کار در مورد قرارداد کار آمده، منظور از واژه کارگر یک شخص حقیقی یک انسان است که در مقابل کار مزد دریافت می کند و این مزد را به صورت های روزانه، ماهانه یا هفتگی دریافت می کند. او کار را طبق آنچه کارفرما دستور می دهد انجام می دهد. طبق آنچه در عامه وجود دارد، به کارمندان شرکت های خصوصی نیز کارمند گفته می شود، اما از نظر حقوقی هر شخصی که کارمند دولت باشد کارمند است و هرکس برای دولت کار نکند تحت پوشش قانون کار است و کارگر محسوب می شود.
بنابراین در ادامه مقاله هرجا که سخن از کارگر شد منظور یک طرف (شخص حقیقی) در قرارداد است که می تواند کارگر، کارمند شرکت های خصوصی یا … باشد.
بدون دیدگاه